25
----------------------------------------------------------------
ගෙදර ගේට්ටුව ගාවට එනකොටම මට දැනුනේ අමුත්තක්.
ගෙදර වෙනදට නොවරදවාම පත්තුවෙන බුදුපහනේ එළිය පේන්න නැහැ. එළියේ කිසිම ලයිට් එකක් දාලත් නැහැ. සාලේ තිබ්බේ කණාමැදිරි එළියක්. පළාතම මට පෙනුනේ සුළිසුළඟක් මේ දැන් හමලා ඉවර වෙලා වගේ.
ගෙට ඇතුල්වෙනකොට මහා නිශ්ශබ්දතාවයක් දැනුනේ. තාත්තා ඉන්න කාමරේ මොකද්දෝ සද්දයක් ආව නිසා මම පරිස්සමෙන් අඩි තියලා ඒ පැත්තට ගියේ මුදානොගත්ත කලාපෙකට යනවා වගේ. ටිකක් ලංවෙනකොට මට පැහැදිලි උනා ඒක ඉකිබිඳිල්ලක් කියලා. ඇඟිලි තුඩු වලින් ගිහින් යන්තමට එබිලා බලනකොට ඇඳේ වාඩිවෙලා අම්මා අඬනවා දැක්කහම මාව පුදුමෙන් ගල් උනා.
අම්මා එහෙම අඬනවා මම දැකලම නැති තරම්.
"අම්මේ?"
මම හෙමින් ඇහුවා.
අම්මා මගේ සද්දේ ඇහිලා ගැස්සිලා වගේ මගේ දිහා බැලුවත්, ගස්සලා අහක බලාගත්තා. ඒ එක්කම ඇඩිල්ල තවත් වැඩි උනා.
"..අම්මේ... මොකද?"
මම කාමරේට අඩියක් තියන්න හදනකොටම වේගෙන් ආපු අම්මා මාව කාමරෙන් එලියට තල්ලු කරලා දොර 'දඩාස්' ගාල වැහුවා.
මාව ෆුල් හොල්මන්. ගෙදර වෙන කවුරුත් පේන්නත් නැහැ. ගෙදර ආපු සැහැල්ලුව ඔක්කොම දියවෙලා ගියා වගේ. මම සාලේ ලොකු බල්බ් එකක් ඔන් කළා. ගේ හරිම මූසල පෙනුමයි. මම එහෙම්මම එලියට බැස්සේ නිකිනිට කෝල් එකක් දෙන්න ඕනේ නිසා. ගෙදරින් ගන්න බැහැ ලෙඩේ.
මම ළඟ තිබ්බ කමියුනිකේෂන් එක ඇතුලට ගිහින් නිකිනිට කෝල් එකක් ගත්තා.
"කලණ.. බේබි මොකද උනේ ගියපු වැඩේ?"
"ඒක හරි ළමයෝ... මම කිව්වා මොනවහරි තියෙනවා නම් මට කතාකරන්න කියලා. එතන මැනේජර්ගේ කාඩ් එක මම ඉල්ලගෙන ආව. "
"කවුද විදුරගේ?"
"ඔව්... බලන්න ඕනේ නිකිණි මැඩම්ගේ මදර් කම්පනියෙන් කිව්වහම තිබ්බ සැලකිල්ල... කවුරුත් ඇවිත් නැහැලු මිට කලින් මේ වගේ උදව් වලට.."
"හි හි හි.. මේ සේරම ඔයා නිසයි කලණ. අපිට හරියට වැඩේ කරවගන්න තේරෙන කෙනෙක් හිටියේ නැහැනේ"
"ගෙවන්න වෙයි"
"ඔන්න පටන් ගත්ත.. ඔයා හෙට එනවනේ?"
"කෝ ඉතින් පටන් ගත්තේ නැහැනේ..."
"ඔය ඉතින්.... හෙට එනවා නේද කියල ඇහුවේ මම... ඇහුනේ නැද්ද මේ නෝටි ළමයට?"
"මම නයිස්... ස්වීට්.. දන්නවනේ..."
"හරි හරි.. දැන් මම තියනවා... හෙට එනවනේ හවස?"
"එපා.."
"මොනවද එපා"
"තියන්න එපා.."
"ළමයෝ ඔයා ගන්නේ කමියුනිකේෂන් එකකින් නේද? ඇති දැන්.. හෙට කතාකරමු.. බායි"
නිකිණි එහෙම කිව්වට කට් කලේ නැහැ. වදෙන් පොරෙන් වගේ කෝල් එක කට් කරනකොට ආයෙමත් තව විනාඩි ගානක් ගිහින්. මගේ හිත පිරිලා වගේ.
