01
එකපාරටම හෙනයක් වැදිලා වගේ ගැස්සුන මම ඇහැරුනේ උතුර දකුණ හොයාගන්න බැරුව. ඇස්දෙක පොල්ගෙඩි සයිස් එකට ඇරලා වටපිට බැලුවමයි මට සිහිය ආවේ, මම තාමත් සිලෝන් ටකරන් බස් එකේ! බ්‍රේක් පාරට බෙල්ල කඩාගෙන නින්දේ හිටපු මගේ හොක්ක සමතලා නොවුනේ නූලෙන්..
බස් එක ඇතුලේ මහා කලබලයක්. ඔක්කොමල්ල දොර දිහාට පොරකන්නේ එකම කසුකුසුවක් එක්ක.
".. හැප්පිලා හැප්පිලා.... කවුද හැප්පුනා...."
ඔක්කොමල්ල දුවන්නේ හරියට මේ දැන් මතුවෙච්ච රත්තරන් ඉල්ලමක් බලන්න යනවා වගේ. මමත් අතඇරියේ නැහැ. පොරකාගෙන සිද්දිය වෙච්ච තැනට ලං කරා. අපොයි... මම ආපු බස් එකටයි; ඉස්සරහ තිබ්බ වෑන් එකටයි මැද්දේ කවුදෝ යටවෙලා ගුලියක් වගේ ඉන්නවා. මට පෙනුනේ අත්දෙකක් විතරයි. එක අතක වලලක් තිබ්බා යන්තමට දැක්කා.
"වැඩක් නෑ.. මැරිලද කොහෙද"
චමින්ද කෙනෙක් තොල් පෙරලුව. මම පුරුෂ දහිරිය අරගෙන ඇතුලට එබිලා බැලුව. මිනිස්සු සිද්ධිය විග්‍රහ කරගෙන වටවෙලා ඉන්නවා විතරයි. ඒ අස්සේ බස් කාරයාට බනින්නත්, ගුටි අනින්නත් කට්ටිය ඕසෙට. මම පැත්තකින් දුවගෙන ගිහින් ඉඩ තියෙන තැනකින් ඇතුලට එබුනා. කොහෙවත් යන හැමදේටම හොට නොදා ඉන්න එක මටත් ඉතින් ඇඟට අමාරුයි වගේනේ.
".... කහ ඉර පෙනී පෙනී මේ ගෑනුන්ට අම්මප තියෙන හදිස්සියක්. බලනවකො අයිසේ.... මගේ ජොබ් එකත් ගහල යන මලදානයක් තමයි මේක. මගේ අතින් නම් කවදාවත්... මේ කවමදාකවත් බල්ලෙක් වත් හැප්පිලා නෑ අම්මප..."
බස් එකේ ඩ්‍රයිවර් තුන් මුන්නෙන් දාඩිය දාගෙන බෙරිහන් දෙන්නේ බයටද; තරහටද; දෙකටමද කියලා මට හිතුනා.
මම යටට නැවිලා, ඇතුලට රිංගලා මැරිච්ච කෙනා දිහා බැලුවා. එකපාරටම ඒ පොදිය යන්තමට හුස්ම ගන්නවා වගේ පෙනුනා. හෑ ! ආයෙත් එබිලා බැලුවා. ඒක ඇත්ත.. පපුව යන්තමට උස පහත වෙනවා.
"මැරිලා නැහැ... මෙයාට පන තියෙනවා..."
