නිර්මලී වෙව්ලන දෑත මාරුවෙන් මාරුවට මුවේ ලමින් , නියපොතු කමින් අපහසුවෙන් හුස්ම ගත්තාය.
නිවාසයෙන් පිටත්වූ අනුජගේ රේන්ජ් රෝවර් රථය නිවස කරා පැමිණියේ අධික වේගයෙනි. ඉදිරි අසුනේ සිටි හිමාල්ගේ දුරකථනයත්, අනුජගේ දුරකථනයත් තරඟයට මෙන් නොනවත්වා නද දුන්නද දෙදෙනාගෙන් කිසිවකුත් එයට පිළිතුරු දුන්නේ නැත. පසුපස අසුනේ උන් දුලීකා සිය තොල් විකාගෙන , දුරකතනයට එබීගෙනමය.
සියල්ලෝම ගොළුවත බින්දේ අනුජගේ නිවසේ ගරාජය අසලින් රථය නවත්වද්දීය.
"මචන්..."
"මට ටිකක් පාඩුවේ ඉන්න ඕනේ මචන්... තරහ වෙන්න එපා..."
හිමාල් කියූ වචන නතර කරන්නට ක්ෂණිකව එසේ කියූ අනුජ වහා වාහනයෙන් බැස , නිවස තුලට ගියේය. හිමාල් සහ දුලීකා එකිනෙකා දෙස බැලු අතර, සෙමෙන් වාහනයෙන් බිමටබට නිර්මලී , බිම බලාගෙනම නිවසට ඇතුළු වීමට දොරටුව අසලට ගියාය. ඇගේ සර්වාංගයම පිළිස්සෙනවා මෙන් දැනෙන්නට වූ අතර මහා වරදකාරී හැඟීමක් නිසා තද චිත්ත පිඩාවක් දැනෙන්නට විය.
මිහිමත දෙවියෙක් ලෙස තමන්ගේ අගාධයට වැටෙන්නට ගිය ජීවිතය බේරාදුන් මේ උතුම් මිනිසාට අපහාස කරන්නට ආයුධ ලබාදුන්නේ තමන් නොවේද?
"අක්කා... පුලුවන්ද ටිකක් ඉඳලා යන්න..? මට බයයි"
දුලීකාට නිර්මලී ගැන සන්තාපයක් දැනුනි. අනුජ කෝප නොගැනීම පුදුමයකි. කෝපය විසින් අනුජ කෙතරම් පෙරළියකට ලක් කරනවාද කියා දුලීකා දන්නා නිසා නිර්මලී ගැන බියක් නොසිතුනාද නොවේ. හිමාල් දෙස බැලු දුලීකාට ලැබුනේ යහපත් ප්‍රතිචාරයකි.
