නොසන්සුන් මනස විසින් එලැඹෙන තත්පරයක් පාසා සිය මනස අවුලෙන් වියවුලට පත් කරනා වග වැටහුණු නිසා කිත්ම නිවසේ පසෙක තිබෙන දොරටුවෙන් පිටතට ඇවිද , අඳුර ඔස්සේම තණකොල බිස්සේ මද දුරක් ඇවිද ගියේ දෑතම කලිසම් සාක්කුවල ලාගනිමිනි. ඔහු ඇඳ සිටි සුදුපාට කපු කමිසය පසාරු කරගෙන සිරුරට දැනෙනා සීතල විසින් දුම්වැටියක අවශ්යතාවය වඩ වඩාත් තීව්ර කොට තිබුණද එයට මෙය තැනක් නොවේ.
මේ සිටියාට ඔහුට දැනෙන්නේ තමා යමහලක් මත සිටිනවාක් වැනිය. දෙවරක්ම ජානුලී අමතා විස්තර ඇසූවද හිත සැනසෙන්නේ නැත. මෙය කවර ආකාරයක නොසන්සුන් කමක්ද?
තමාට වැරදුනාද? එසේ වන්නේ කෙසේද? දර්ශන් ඉලෙයිරාජා එවන් අයෙකු නොවේ. ඔහුගේ පියා රජයේ පිලිගත් නිලධාරියෙකුව සිටියේය. මව යාපනය විශ්වවිද්යාලයේ කථිකාචාර්යවරියක ලෙස සේවය කරමින් උන්නාය. ඔහුට සිදුවූ දේවල් කුමක් වුවද ඔහු තරුණියක්ට බලහත්කාරකමක් කරනු ඇතැයි සිත පිලිගන්නේ නැතත් , මේ කතාකරන්නේ අංජලිකා වෙල්ලාලගේ ගැනය. වසර ගණනාවකට පසුව හදිසියේ අහසින් කඩාපාත් වූ ඈ මෙතරම් තමාගේ හිත පුරා ඇවිදින්නේ කෙලෙසකද?
පාසල් කාලයේදී කොටට කැපූ කොණ්ඩය නිසාත් නිතර අඳින බාච්චු පිරිමි ඇඳුම් නිසාත් ඇගේ ඒ පෙනුම වැසී ගියා වන්නට ඇත.