කලින් කොටසට
උමතු
වන්නට ආසන්න රෝගියෙකු සේ දෑතම හිසේ රඳවාගෙන මම බස් නැවතුමේ බංකුව මතට කඩා
වැටුනෙමි. බස්නැවතුමේ කුඩා පඩිය මත තිබුණු මධුලිකා මිට මොහොතකට පෙර පැළඳගෙන
සිටි පිච්චමල් රැහැන අතට ගනිද්දී මගේ හදවත කඩාවැටුනාසේ දැනී දෑසින් කඳුළු
පැනනැගුණි.
මධුලිකා අනතුරකද? ඈ කොහි ගියාද? මම නොමැතිව ඈට ඇති ආරක්ෂාව කුමක්ද?
එකසිය එක් වරටද මම මධුලිකාගේ දුරකථනයට ඇමතුමක් ගත්තෙමි. එය නාද වනවා මිස, කිසිදු පිළිතුරක් නොලැබුණි.
ඇය
මා කොයි කියා සොයන්නද? පටු පාරේ වූ බස් නැවතුම පෙනෙන මානයක මිනිස් පුළුටක්
නැත. අතරින් පතර ගමන් ගන්නා තේ දළු එක්කාසුකරන ලොරි රථ හැරුනුකොට පලාතම
පාලුය. සවස් වීමට ආසන්න බැවින් අඳුරද , මීදුමද එක්ව මහා මුසල බවක් ඇතිකොට
තිබිණි.
කවර කලෙකවත් නොදැනුනු වියෝ දුකකින් මගේ සිත පිරි ගොස්ය. ඇයට කුමන ආකාරයට සීරීමක් හෝ වුවහොත් මරාගෙන මැරෙන තරමට මගේ ආවේගය දැඩිය!
'ලොකුකම ඉහට ගහල ගොන් වැස්සියෙක් වගේ බිමට පැනපු හැටි! දෙන්න හිතෙනවා හොම්බට!! දැන් බලපන් මී හරකියේ මම උඹව කොහෙන්ද හොයන්නේ කියලා?'
'ඔච්චර
ඩෝන් යන්න මොකද්ද උනේ? මම පොඩ්ඩක් කෑගැහුවා තමයි ඩඩාගේ ප්‍රශ්නේ නිසා ඔලුව
අවුල් වෙලා හිටිය හින්දා. මේ මී දෙනට මොකෙක් වැහිලද හිටියේ?'
කවුරුන්
හෝ විසින් ඈ පැහැරගෙන ගියාද? නැතිනම් කෝපය විසින් හසුරවනලද ඈ විසින්ම කොහේ
හෝ ගියාද? ඒ නැතිනම් කවුරුන් හෝ විසින් රවටාගෙන ගියාද?
මේ
කිසිවකට පිළිතුරක් මට පෙනෙන මානයක නැත. හැඩීමෙන් පලක් නැත. මම වහා තාරුක
අයියා ඇමතුවෙමි. ඒ අතරතුර නගරයේ වීදියක් පාසා රථය පදවාගෙන යමින් දෙපසම
විපරම් කලෙමි.
පුවත අසා ඔහුද අතිශය කලබලයට පත්වූ බවක් පෙනුනි. ඒ කෙසේ වුවද සුන්දර්ට තවමත් කිසිවක් නොකියා සිටින්නට මට සිතුනේ ඇයිදැයි මම නොදනිමි.
"මචං... උඹ පොලිසියේ ඇන්ට්‍රී එකක් දැම්මොත් නරකද?"
මම කල්පනා කලෙමි.
