139. සුළං කපොල්ලේ - 1

මම හිටියේ කලබලෙන්....

මහා කාලගෝට්ටියක් එක්ක , ගංවතුරට අහුවෙච්ච කොටයක් වගේ වෙහෙස වෙලා , හෝරා එකහමාරක් කිසිම කතාවක් නැතුව  අධිවේගී මාර්ගයේ ආව උනත් මම හිටියේ මහා කලබලෙන්.

කිලෝ ගාන හරියටම හරිදැයි පස් හය වතාවක් කිරලා, අලුතෙන්ම ගෙනාපු ඉබ්බා තදකරපු මගේ ගමන් මල්ල හැල්මේ තල්ලු කරගෙන මම ඇතුල්වීමේ පර්යන්තයේ තිබ්බ දොරෙන් ඇතුලට පැන්නේ මේ දැන් පොලිසියෙන් පන්නනකොට දුවන කසිප්පු මුදලාලි කෙනෙක් වගේ වෙන්න ඕනේ.

"..... මන්ජි?"

දොරටුව ගාවදි එකපාරටම මතක් වෙලා, දාපු දිහාවක් මතකයක් නැතුව ගුවන් ගමන් බලපත්‍රය එක්ක දාපු ටිකට්පත් හොයන්නට අතේ තිබ්බ අත්බෑගයේ ඇතුලට ඔලුව ඔබාගත්ත මම ඒ ඇමතුමෙන් ඇත්තටම ගැස්සිලා ගියා.

විදුලි දුම්රියකින් එකපාරටම එලියට විසි උනා වගේ ඒ ඇමතුම මාව අවුරුදු විස්සකට එහාට තල්ලු කළා. මට තේරුනා.... ඔව්... ඒ නිසයි මට ඔලුව උස්සගන්න බැරි උනේ...

ඒත් මම දැක්කා සපත්තු දෙකක්.... හැමදාමත් වගේ ඒ සපත්තු 'අඩිඩාස්' තමයි!

දෙය්යනේ!!


"... ම.. මන්ජි... සමාවෙන්න.. ඔයා... මන්ජරි නේද?"

චතුර ඉංග්‍රීසිය මම සිංහලේට හරවගත්තා, නොදැනීම.

මේ දැන් වතුරට අහුවෙලා පෙඟිච්ච කඩදාසියක් දිග අරිනවා වගේ, මම ඔලුව ඉස්සුවේ පුදුමාකාර පරිස්සමෙන්. කකුල් දෙක.. ඊට පස්සේ ඩෙනිම් කලිසම... කළුපාට ජැකට්ටුවෙන් වැහුණු කමිසය.... කොයි වෙලෙත් ගැස්සෙන උරහිස්... කැපිපෙනෙන කෙට්ටු බෙල්ල.... මාව එකපාරටම සහරාවට වැටුණු එස්කිමොවරියක් වගේ දාඩියෙන් පෙඟිලා ගියා...

ඔව්... අවුරුදු විසි තුනකුත් , සති විසි දෙකක වෙන්වීමක, හමුවක්!

"අහ් "

මම පුදුම උනේ බොරුවටත් නෙවෙයි. ඇත්තටත් නෙවෙයි.

ඔහු.... කූරූ කූරූ කොණ්ඩය, පැත්තකට බෙදලා පීරලා උනත් වහන්න බැරි ඒ කඩවසම් පෙනුම දරාගෙන මාව කීතු කරන ඒ බැල්ම ඇතුලට විශ්මය; ප්‍රීතිය; දුක සම්මිශ්‍ර පැහැදිලි බැල්මකින් බලාගෙන හිටියා.

එකපාරටම පැනලා මගේ අත්දෙක එකතු කරලා තද කරලා බදාගෙන උන්නු ඔහු, ඒ අත් දෙකේ පිටි අල්ල ඒ මොහොතෙන් සිපගන්නකල් මම මොන කෙහෙල්මලක් කලාද කියන්න මම දන්නේ නැහැ!

"දෙය්යනේ ඔයා..... පොඩ්ඩක්වත් වෙනස් වෙලා නැහැ"

ඒ ටික ඔහුගෙන් කිය උනේ සෑහෙන වෙලාවක් අරගෙන. ඉංග්‍රීසි උරුව විසින් ඔහුගේ සිංහල උච්චාරණය සෑහෙන බලපෑමකට ලක්වෙලා කියලා මට ඒ විකල් මොහොතේ පවා හිතුනා.

මගේ සරුවාන්ගෙම පන නැති වෙලා ගිහින්, මේ දැන් බිමට කඩාගෙන වැටෙන ගුවන්යානයක් වගේ බිමට වැටෙන්න යනකොට මට තේරුනා, ඔහු මාව තාමත් වාරුකරගෙන කියලා. මාව වෙව්ලනවා... මම දැක්කේ ඔහුගේ ඇස්වල තිබ්බ ගැඹුරු පෙනුම.

'මොකද්ද ඒ කලේ?'


මට එහෙම අහගන්න බැරි උනා. ඒ වෙනුවට මම ආයෙමත් උගුර ඇතුලෙන් සද්දයක් කලේ සංඤාක 'ද'යන්නක් හිර උනාම වගේ.

"....මන්ජි... මාව අඳුරගන්න බැරිද? මම..."

මුලින්ම සිහිය එලව ගත්තෙත් ඔහුමයි. මාව හෙමින් නිදහස් කරලා යන්තමින් කකුල් දෙකින් හිටෙව්වේ අපහසුතාවයට කන්දෙක රතුම රතු කරගෙන.

ඒත් මොන අරුමයකටද මන්දා යන්තමට ගෑවිලා තිබ්බ ඒ පපුවෙන් ආපු ඒ උණුහුම් සුවඳ මාව තලලා; පොඩි කරලා ; ඔද්දල් කරලා දාලා තිබ්බේ. ඉතින් කතාකරන්න බැහැ !

මගේ අත්දෙක වෙව්ලනවා තමයි, නමුත් කලබලේට දාගෙන හිටපු කබායෙන් මට ඒ තත්වය වහගන්න පුළුවන් උනා. සුදුපාට ලිනන් කමිසයේ උඩු සාක්කුවේ සියදිවි නසාගන්න තනන අවුකණ්නාඩියක් බොහොම අසීරුවෙන් අන්තිම මොහොත ගතකරනවා. ඔහුගේ හැමදාම තිබ්බ විනිවිද යන බැල්ම තවදුරටත් දරාගන්න බැරුව උනත් මම උන්නේ ඒ ඇස්වල ඇලිලාම තමයි, ඉතින් මම ගොළු වෙලා.

"... සමාවෙන්න... "

ගෝනුසු විසකින් අඩපන වෙලා, පපුවේ මැද්දට වෙන්න තදවෙලා හිටපු මාව හෙමින් නිදහස් කරපු ඔහුගේ කාපට් කරපු මහපාරවල් දෙකක් වගේ තිබ්බ ඇහිබැමි වලින් එකක් එසවුනේ ඉබේටම.
දෙකට බෙදිලා තිබ්බ නිකට යටිතොල තදින් හපාගත්ත නිසා තවත් තදින් පෙනුනා.

"ගුවන්යානයට යන්න පරක්කු වෙනවා"

පපුවේ අහුමුලු ඔක්කොම අතගාලා , හුරලා අරගෙන මම එහෙම කිව්වේ පොඩ්ඩක්වත් ගැලපෙන්නේ නැති තානයකින්.

අවුරුදු විස්සකට පස්සේ මම ඇත්තටම කිව්වේ එහෙම වාක්‍යයක්ද ?

ගල්ගෙඩියකින් ගහලා වීදුරුවක් කඩනවා වගේ කිසිම ගැලපීමක් නැති උත්තරයක් උනත් (ඒ මදිවට මගේ මොට්ට ඉංග්‍රීසියෙන්), ඉස්සර වගේම කන්දෙක රතු කරගෙන , බිම බලාගෙන ඔහු පැත්තක උනේ හරියට මග අහුරගෙන හිටියට වගේ .

ඔහු හිටපු පැත්ත ඇරෙන්න අනෙක් පැත්තම තිබ්බේ විවෘතව. මගේ අත්දෙකේ වෙව්ලිල්ල ඒ වෙනකොට කකුල්දෙක දක්වාම ගිහින්. කකුල්දෙක මට මාරු කරගන්න බැරි උනත්, මම මීට අවුරුදු විස්සකට කලින් කරපු රඟපෑමෙන් පටන් ගත්ත; ආයෙමත් මොනවහරි හොයන්නා වගේ අත්බෑගය අදින්න ගත්තා.

"ත-නි-යමද?"

උගුරෙන් වගේ හිරවෙලා ඒ වචන ආවේ සෙනග පිරුණු බස් එකකින් පීරාගෙන එන කෙනෙකුගේ වගේ .
මම ගැස්සිලා ඔහු දිහා බැලුවා නෙවෙයි, ඉබේම බැලුනා. ආයෙමත් ඕනේ කලේ රඟපාන්න. ඒ උනාට මට බැරි උනා ගින්දර වගේ බැල්මකින් ඔහුව පුළුස්සලා දමන්න.

මම ඉතින් ඒක ඇහුනේ නැහැ වගේ යන්න ගත්තා.

".. මන්ජි.. ඔයාගේ බෑග් එක?"

මම හැරිලා බැලුවා. මාව ගල්ගැහෙන්න ඇති ඒ පෙනුමට. මෙතෙක් මම දැකපු කඩවසම්ම පුද්ගලයා ඉදිරියේ ඉඳගෙන මෙහෙම පත්තු වෙන එක  මම විස්තර කරන්නේ කෙලෙසකද? එදා හිරිමල් කෙල්ලක ලෙස සසලවුනු ඒ හිත එක්කාසු කරගන්නට බැරි මම උන්නේ ඇත්තටම සේලයින් අවශ්‍ය තරම් අසාධ්‍යව.

මගේ ගමන් මල්ල ඇදගෙන මගේ ළඟට එනවිටමයි මම දැක්කේ ඔහුගේ අතේ තිබ්බ බෑගය. එය තරමක් ලොකු, මිල අධික , සන්නාමයක් සහිත බෑගයක්. ඔහු.. ඔහු හැමදාම ගත්තේ සන්නාම සහිත දේවල් තමයි ; එකක් හැර!

මට මහා වේදනාවක් දැනුනේ ඇයි ?

බෑගය මගේ අසලින් කෙලින් කොට නතරකර, දෙනෝදාහක් අතරේ මගේ දිහා ඔහු බලා උන්නේ කුමන හිතුවිල්ලකින්දයි කියන්නට මට තේරුමක්  නැතත්, අවුරුදු විසිදෙකක අතීතයකට මාව තල්ලු වෙලා ගියේ ඇසිපිය ගසන සැනින්.

නිල්පාට ඩෙනිමකට , පීච් පාට ටී කමිසයක් ඇඳගෙන උන්නු කෙල්ලක් ඉස්සරහින් 'අඩිඩාස්' සපත්තු දාගත්ත අවුරුදු දහනවයක දඟකාර කොල්ලෙකුගේ සුවඳක් එකවරම මගේ නහය වසාගෙන පැතිරිලා ගියා.

"මේ මොකද්ද?"

"බෑග් එකක්!"

"බෑග් එකක් කියලා මට පේනවා.. මම අහන්නේ මොකටද කියල.."

"ඉස්සෙල්ල ඇහුවේ මොකද්ද කියලනේ.... දැන් අහන්නේ මොකටද කියලනේ"

"මොකක් උනත්... "

"..........."

"මට එපා"

"දන්නවා.."

"මොනවද?"

"ඔයාට එපා කියලා..."

"එහෙනම් ඉතින් උස්සගෙන ආවේ?"

"ඔයාට දෙන්න"

"මට එපා කියල දැනගෙනත්?"


"ඒක නෙවෙයි.... දැන් මේ බෑග් එක වගේම.. හැම දේමත් මෙහෙම පෙන්න පෙන්න 'මේක මොකද්ද.. මේක මොකද්ද' කිය කියා අහනවද?"

මම රවුම් කරගත් ඇස්වලින් බලාසිටින්නේ මේ ටියුබ් ලයිට් ගතිය නිසා බව ඔහු හොඳින්ම දන්නා නිසා, ඔහුම රතුකරගත් මුහුණෙන් හිනාවෙනවා... ඔන්න ඉතින් මගේ යක්ෂයා වැහෙන වෙලාව!

"අනේ මෙහ්... මාව විහිළුවකට ගත්තද?"

මම එහෙම කලේ ඇඟිල්ලත් උලුක් කරන ගමන්.

"තරහ ගියාම හරි ලස්සනයි... පොප් කෝන් එකක් වගේ"

ඔහු මගේ ළඟට ලංවෙනකොට මහාමේරු පරුවතේ කඩන් වැටෙන්න යනවා වගේ හැඟීමක් ආවා මට හොඳට මතකයි. ඒ උනාට එහෙම කඩන් වැටෙනවා නම් දුවන්න එපැයි ? කෝ ඉතින් මම එතනමනේ!

"එහෙම්.... එහෙම්...."

උගුර පාදාගෙන උඩුමහලේ පඩිය නැගගෙන ආවේ ඔහුගේ යාළුවෙක්. ඒ මොහොතේ මම ඒ දිහා බලන්න ඔලුව හැරෙව්වා වමට, මගේ දකුණු කණේ ඇතුලට ගියේ මෘදු, උණුහුම් හුස්මක්... මාව සීතල වෙලා ගියා වගේම මොකද්දෝ විදුලියකින් මාව ක්ෂණයෙන් තල්ලු කර දැමුවා.

ඒ ඇස්වල තිබ්බේ ආදරේ කියලා මට නොදැනෙන්න තරම් මම බබෙක් නෙවෙයි උනත් මට ඕනේ කලේ බබෙක් වෙන්න. මම ඉතින් බිම බලාගත්තා.



ඉතින් දැන් ඒ බබා කවුන්ටරේ ගාව බිම බලාගෙන , පපුව 'දඩි - බිඩි' ගාද්දී හොරෙන් හොරෙන් වටපිට බලනවා.
ඔලුව උස්සන්නේ නැතුව එහෙම බලනකොට පේන මානයේ කොතනකවත් ඒ සපත්තු දෙකවත් අහු උනේ නැහැ. ඔලුව උස්සන්නත් බැහැ , මොකද මම මේවා ඔක්කොම කලේ රහසෙන්, ඉස්සර වගේමයි!

ටිකට් කවුන්ටරෙන් මගේ අලිම අලි ගමන් බෑගය , පිටිපස්සේ හිටගෙන හිටපු මහත මනුස්සයාගේ උදව්වෙන් බෙල්ට් එකට දානකොට බැලුවත්, ඔහුගේ එක සලකුණක්වත් පෙනෙන්නට තිබ්බේ නැහැ. එකපාරටම වගේ සෙනඟ වැඩි උන නිසා කොහොමත් හොයාගන්නත් බැහැ. මගේ හිත තැලුනා තමයි, ඒත් මොනවා කරන්නද කියලා මම මගේ හිතේ 'ඔලුව' අතගෑවා.

ටිකට් කවුන්ටරේ පෝලිමට එකතු වෙලා ඒ වැඩේ ඉවර කරගත්ත ගමන්ම මට ඕනේ කලේ වටපිට බලන්න. ඒ උනාට මාව පාගාගෙන හිටපු ඇතුලත එකෙක් ආයෙමත් මගේ බෙල්ල අල්ලාගෙන හිටපු නිසා මම වටපිට බැලුවේ නැහැ. ඒත් ඉතින් දෛවය කියන්නේ කොයිවගේ දෙයක්ද කියලා මට තාමත් පුදුමයි..

ගුවන්යානයට බලාසිටින සෙනඟ අතරේ ඇස්දෙක කොහේටවත් නොයවන්න තීරණේ කරලා, බිම්බෝම්බ මැදින් ඇවිදගෙන යන මහළු සොල්දාදුවෙක් වගේ මම හිස්වෙච්ච පුටුවක් හොයාගෙන ගිහින් වාඩි උනේ ගැහෙන හදවතින්.

මේ දැන් විනාඩි විස්සකට කලින් මාව හොලවලා හොලවලා බිමට අතෑරපු පුද්ගලයා විසින් මගේ ඔලුව සම්පුර්ණයෙන් අවුල් කරලාද? අලුතෙන් අවුල් කරගන්න යමක් තිබ්බේ නැහැ වෙන්නත් පුළුවන්.

ඇත්තටම මේක දෛවෝපගත හමුවිමක්ද?

කොහොමටත් වෙන්න බැහැ ! ඔහු තවදුරටත් මගේ වපසරියේ ඇත්තේද නැහැ. සමහරවිට ඔහුගේ අලුත් පවුලත් සමඟ හිඳ නිවාඩුවට ආවා විය හැකියි. ආපසු යන ඔහුගේ හිත පහුරුගාන්නට මට ඇති අයිතිය කුමක්ද? මගේ තිබුණු කලබලයට නොබැලුවාට ඔහුටත් මංගල මුද්දක් තිබෙන්නට ඇති.

හිත මහා කන්දක් සේ නායයනු මට දැනුණි...


ඊට පස්සේ??

 to be cont...