33. අනිච්චා වත සංඛාරා

මාරාන්තික තත්වයට පත්වුණු ළදැරියක්

හිටපු ගමන් මට හිතෙන දේවල් ඇහුවොත් මගේ එක යාලුවෙක්වත් ආයේ මගේ මුණ බලන්නේ නැහැ. හිටපු ගමන් මාරම රොමැන්ටික් අදහස් එනවා ආයේ නැහැ නිල්පාට එකෙත් තදම නිල්පාට. ඒකත් තදබල රාජකාරී රැස්වීමකදී.  හෙමිට අතේ තියෙන පොතේ අන්තිම කොලේ යන්තම් කුරුටු ගාගෙන ගාගෙන ගිහින් 'දොහ්' ගාල පොත වහල, පරිස්සමට ඔඩොක්කුවේ තදකරලා තියාගන්නවා.

කරුමේ කියන්නේ මේ වෙලාවටම තමයි මගේ බොසාට ( මම බොසෙක් නෙවෙයි අනේ. මට බොසෙක් ඉන්නවා. දුප්පත්කමට ඉතින් බඩරස්සාවක් කරන්න එපැයි !) මගෙන් ප්‍රශ්න අහන්න මතක් වෙන්නේ. මම ඉතින් අර කැමරාව අල්ලනකොටම නැටුම වැරදිච්ච එකී වගේ විසුළු නොවන මුණක් හදාගන්න ලොකු උත්සහයක් දෙනවා. ඒ වෙනකොට මගේ නම්බු කටුව හිරු දුටු පිනි බිදු වගේ අතුරුදහන් වෙලා!

මේවා වෙන්න මම ඔෆිස් යනවට වඩා හොඳයි, ඇස්දෙකම නොපෙනෙන එකියක් වෙලා එක්තැන් වෙන එක. ඒ කොහොම වෙතත් මේ ලෙඩෙන් මැරෙයිද දන්නෙත් නැහැ. මගේ බැච් එකේ කෙනෙක් මොලේ ගෙඩියක් ඇවිත් දැන් මාරාන්තික වෙලා අවසන් හුස්ම අල්ලමින් ඉන්නවා කියල ආරංචි උනා. ඊළඟ ටිකට් එක මටද දන්නෙත් නැහැ. අඩු වයසෙන් මැරෙන්නේ අනුන්ගේ පන නසපු අය බව මම දන්නවා. මම අනුන්ගේ පන නම් නසලා නැහැ දැනුවත්ව. ඒ උනාට කවුද දන්නේ නේද?

මම මැරුණම කරන්න දේවල් ටිකක් ලියල තියන්න කියල හිතුව. ඊට කලින් බලන්න යන්න, අවසන් වතාවට කතාකරන්න ඉන්න දේවල් සහ පුද්ගලයින්ගේ නම් ලිස්ට් එකකුත් හැදුව. දැන් ඒවත් ලෑස්තියි!

මළගෙදර එනකොට මල් පැලයක් ගේනවට මම කැමතියි. වෙන මොනවද අමතක උනේ?

ආ.. දැන් ඉතින් මැරෙන්න තමයි අමතක වෙලා තියෙන්නේ.

හරි හරි යකුනේ ඒකත් නුදුරේම සිද්දවෙයි  !!!